Ένα αρχοντικό στο Αμβούργο διατηρεί από το 19ο αιώνα πρωτοποριακά στοιχεία από κάθε δεκαετία της ζωής του:art-nouveau διακόσμηση, mid-century έπιπλα και φωτογραφίες, αλλά και σημερινό design.
Η χαρακτηριστική αρχιτεκτονική Jugendstil –η γερμανική art nouveau– γοήτευε ανέκαθεν την interior designer Karin Schandorff της εταιρείας Little Chelsea και το σύζυγό της Jens, οι οποίοι κατάφεραν μετά από έρευνα αγοράς να βρουν μια κατοικία του 19ου αιώνα στο κέντρο του Αμβούργου. Χτισμένη το 1898 στην περιοχή Αλτόνα, η οποία μέχρι το 1864 ανήκε στη Δανία και διατηρεί ακόμα τα σημάδια της δανέζικης βασιλικής ευημερίας, τότε που το εμπόριο άνθιζε και οι πλούσιοι αστοί έχτιζαν εξαίσιες βίλες πλάι σε όμορφα πάρκα. Εκείνη την εποχή το σημερινό αστικό σπίτι της Karin βρισκόταν έξω από τα τείχη του Αμβούργου, με μοναδικούς γείτονες μερικούς στάβλους και μια εκκλησία. Αφού επιβίωσε και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το αρχοντικό έγινε η φιλόξενη αγκαλιά για οικογένειες προσφύγων, καθεμία από τις οποίες καταλάμβανε κι από ένα δωμάτιο. Η ανάπτυξη του Αμβούργου βρήκε την Αλτόνα να εντάσσεται όχι μόνο στον αστικό ιστό αλλά στο trendy κέντρο του.
Με σεβασμό στην παράδοση, η Κarin ασχολήθηκε με την ανακαίνιση κρατώντας τα όμορφα παλιά στοιχεία –το στούκο, τα ξύλινα δάπεδα και τα πλακάκια ζωγραφισμένα στο χέρι–, τα οποία συνδύασε με κλασικά έπιπλα των design masters Charles και Ray Eames, Verner Panton και Mies van der Rohe και κομμάτια από οίκους όπως οι Moooi, Kartell, Hermès και Etro.
Στην τραπεζαρία, ένα τζάκι αντίκα αγορασμένο σε on-line πλειστηριασμό ταίριαξε με τις διάφανες καρέκλες «Louis Ghost» του Philippe Starck και το τεράστιο έργο του Reinhard Görner. Ο γνωστός φωτογράφος έχει καταξιωθεί για τις λήψεις μικρών τμημάτων ζωγραφικών πινάκων, εν προκειμένω φιλοτέχνησε το πορτρέτο του Ugolino Martelli από τον Agnolo Bronzino. Με αυτή την επιλογή έργου ο χώρος αποκτάει και μια πινελιά μυστηρίου.
Στο καθιστικό, η πόρτα ντύθηκε με την ταπετσαρία Trompe l'Oeil από το Maison Martin Margiela που χάρη στη φωτορεαλιστική ροκοκό διάθεσή της προκαλεί την αρχιτεκτονική του σπιτιού. Καθώς η Karin είναι αυτοδίδακτη, δεν γνωρίζει εμπόδια στους συνδυασμούς, γεγονός που της δίνει μεγάλη ελευθερία στη δοκιμή νέων ιδεών. Γι' αυτό το λόγο τοποθέτησε στο καθιστικό το αγαπημένο της έπιπλο, το δερμάτινο ανάκλιντρο «Barcelona» του Mies Van der Rohe που συνδυάζεται με τα μαροκινά χαλιά, το θρυλικό έργο «Ingres's Violin» του Man Ray και τις μεταξωτές βενετσιάνικες λάμπες. Η τέχνη είναι πανταχού παρούσα και με νεκρές φύσεις που στήνονται ακόμα και στις κρεβατοκάμαρες.
