Κύριο μέλημα του αρχιτεκτονικού γραφείου του Φώτη Ζαπαντιώτη που ανάλαβε το έργο ήταν κάθε επέμβαση να αποκαθιστά τη σχέση των κατοικιών με το φυσικό ανάγλυφο. Στόχος του σχεδιασμού ήταν το αποτύπωμα των χειρισμών να μην επεμβαίνει βίαια στο τοπίο ούτε στο ελάχιστο.
Γι αυτό, η μεγάλη υψομετρική διαφορά κλιμακώνεται προς την παραλία με δύο διαδοχικές υποβαθμίσεις έτσι ώστε όταν κάποιος βλέπει το συγκρότημα από τη θάλασσα αυτό να μην ξεχωρίζει από το ανάγλυφο της πλαγιάς. Το ισόγειο επίπεδο κάθε κατοικίας οδηγεί σε ένα ευρύτερο πλάτωμα προσανατολισμένο προς την Δύση και την θέα. Οι δυτικές βεράντες καταλήγουν στους τοίχους από ξερολιθιά που ορίζουν το project. Η κατασκευή τους από μπετόν στο χρώμα της άμμου (αίσθηση φυσικού συμπαγούς υλικού), έχει σαν στόχο την κατά το δυνατόν ενσωμάτωσή τους στο φυσικό τοπίο.
Έμφαση δόθηκε στην συνέχεια στην δημιουργία ενδιάμεσων χώρων, εν είδει εσωτερικών αυλών, στοιχεία που απουσίαζαν από την αρχική μελέτη, αλλά κρίνονται απαραίτητα για την σωστή λειτουργία και χρήση των θερινών κατοικιών σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου οι εξωτερικοί χώροι είναι το επίκεντρο κάθε δραστηριότητας.
Φιλτράροντας την δημόσια κίνηση προς το εσωτερικό τους, ο μεταβατικός αυτός χώρος έρχεται να προστεθεί για να δώσει στην κατοικία έναν δεύτερο "κοινωνικό” χώρο, μια αυλή ζωτικής σημασίας για την κοινωνική ζωή των χρηστών, στοιχείο που κατά κόρον συναντάται στην κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Κάθε κατοικία αποκτά έτσι τον δικό της περίβολο, με κλειστές αυλές, ενδιάμεσους χώρους και ανοιχτά πλατώματα που αναφέρονται στην θέα.
Η διαμόρφωση των εν λόγω αυλών γίνεται με την χρήση του στοιχείου του "γραμμικού τοίχου”. Οι "γραμμικοί τοίχοι”, υλοποιούνται από ξερολιθιά (τοπική πέτρα) και ακολουθούν τα ίχνη των χαράξεων των τριών κατοικιών. Αυτοί οι πέτρινοι τοίχοι με τα πλήρη και τα κενά, οριοθετούν το πίσω μέρος των κατοικιών λειτουργώντας τόσο προστατευτικά ως προς τους δυνατούς ανέμους της περιοχής αλλά και ως φίλτρα που διαχωρίζουν τον δημόσιο από τον ιδιωτικό χώρο των κατοικιών, εξασφαλίζοντας στον χρήστη την απαραίτητη ιδιωτικότητα.
Το στοιχείο του νερού τοποθετείται κεντρικά στην εσώστρεφη πλατεία που διαμορφώνεται και γίνεται σημείο αναφοράς του συγκροτήματος. Ο περιπατητής, κινούμενος από την κεντρική είσοδο ελαφρώς ανοδικά στον περιβάλλοντα χώρο όπως διαμορφώνεται, αποκτά την εποπτεία του χώρου σταδιακά, για να καταλήξει στην υποβαθμισμένη εσωτερική πλατεία στο κέντρο του θέματος, από όπου μοιράζονται όλες οι κινήσεις.
Τα υλικά, ντόπια πέτρα της περιοχής, μπετόν χρωματισμένο από την κόκκινη άμμο της εκσκαφής και οι εκτεταμένες μεταλλικές κατασκευές, αναφέρονται στον τόπο και στην παράδοση των μεταλλείων της Σερίφου.
Φωτογραφίες: Γιώργος Σφακιανάκης
