Μια κατοικία του 19ου αιώνα στο Μιλάνο διαμορφώθηκε με στοιχεία από διαφορετικές κουλτούρες και στυλ δημιουργώντας ένα custom-made περιβάλλον.
«Όταν είδα το σπίτι ενθουσιάστηκα και η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην κάνω καμία αρχιτεκτονική παρέμβαση και να κρατήσω ακόμα και την αίσθηση παρακμής που είχε», λέει ο Ναπολιτάνος αρχιτέκτονας Giuliano Andrea dell' Uva, που έψαχνε πολύ καιρό ένα διαμέρισμα στο Μιλάνο για να ζήσει με τη σύντροφό του. Κάτι που δεν ήταν εφικτό, καθώς το σπίτι των 90 τ.μ. είχε διάφορα λειτουργικά προβλήματα που απαιτούσαν άμεση λύση. Μάλιστα, πριν αρχίσει τις εργασίες για την ανακαίνιση ζήτησε από το φίλο του και φωτογράφο Luciano Romano να φωτογραφήσει το σπίτι για να κρατήσει την αρχική του ατμόσφαιρα. Εκείνος το έκανε την ώρα του ηλιοβασιλέματος και το αποτέλεσμα είναι η μυστηριώδης λήψη που σήμερα κοσμεί τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι του ζευγαριού.
Στη διάρκεια των εργασιών, κομψές ταπετσαρίες που χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου αιώνα αποκαλύφθηκαν στο καθιστικό μόλις αφαιρέθηκαν τα διάφορα στρώματα βαφής από τους τοίχους. Η επόμενη κίνηση ήταν να αφαιρεθεί και η ψευδοροφή για να γίνει εμφανής η αρχική αρχιτεκτονική κατασκευή. Στη συνέχεια, η κλασική αρχιτεκτονική αναδείχθηκε με διάφορα έπιπλα σύγχρονου design. Μέσα σε αυτό περιβάλλον, ο αρχιτέκτονας αποφάσισε να μετατρέψει την κουζίνα σε κρεβατοκάμαρα και σχεδίασε ένα κουτί για να φιλοξενήσει τη σημερινή κουζίνα. Σε λευκό χρώμα, το κουτί σχεδιάστηκε με σεβασμό στην αυθεντική αρχιτεκτονική και εξοπλίστηκε με πατώματα με κεραμικά πλακάκια της δεκαετίας του '70, ενώ έγινε μια ασυνήθιστη κατασκευή: Πλαίσια από τις πόρτες που είχε αρχικά η παλιά κουζίνα συντηρήθηκαν και μεγάλωσαν χάρη σε ένα ξύλινο πάνελ μεγαλύτερης διάστασης, μόνο που δεν οδηγούν πουθενά! Χρειάζεται να φωτιστεί η γυάλινη επιφάνειά τους το απόγευμα για να συνειδητοποιήσεις από τις σκιές των παπουτσιών και των ρούχων ότι οι γοητευτικές παλιές πόρτες αποτελούν πια την γκαρνταρόμπα των ιδιοκτητών. Ακόμη και τα παλιά τσιμεντένια πλακάκια στη μικρή αλλά άνετη κρεβατοκάμαρα διατηρήθηκαν, ενώ η παλιά σιδερένια μπανιέρα βρήκε τη θέση της κάτω από το παράθυρο. Μια πόρτα από υαλοβάμβακα σε προετοιμάζει για το γυάλινο πάτωμα στο μπάνιο.
Eίναι αλήθεια πως η διαμόρφωση του σπιτιού προέκυψε από τη σύνθεση πολλών στοιχείων που όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή, τη Νάπολη. Όπως εξομολογείται ο Giulano πάντα ήθελε ένα μιλανέζικο σπίτι στο Μιλάνο, το οποίο ωστόσο θα ανακαλεί με τη διαμόρφωσή του αναμνήσεις από την πόλη του, τη Νάπολη, αλλά και το Κάπρι, με αναφορές στα φορέματα που φορούσε η μητέρα του τη δεκαετία του '60 εκεί. Για να το πετύχει, χρησιμοποίησε κάθε δυνατή απόχρωση: έντονο μπλε στην είσοδο, κίτρινο που κάνει αντίστιξη με το γκρι – δηλαδή η Νάπολη που κάνει αντίστιξη με το Μιλάνο!
