Στην αρχαία Ελλάδα, oι μελανόμορφες και κατόπιν ερυθρόμορφες διακοσμήσεις στα σκεύη του φαγητού είχαν τέτοια επιτυχία που για πρώτη φορά οι καλλιτέχνες έγιναν περιζήτητοι και καθιέρωσαν τις υπογραφές στα έργα τους. Στη συνέχεια οι Ρωμαίοι διάδοχοι τους δούλεψαν με χρυσό και γυαλί, ενώ η επόμενη στροφή της art de la table σημειώνεται το 17ο αιώνα, όταν τα ολλανδικά κεραμικά Delft φτιάχνονταν παντού στην Ευρώπη με λευκό στιλβωμένο φόντο να τονίζει το μπλε σκοτάδι στα πρόσωπα και τα τοπία. Μάλιστα, αγαπήθηκαν τόσο ώστε ταξίδεψαν και στο Μεξικό όπου οι τεχνικές τους αφομοιώθηκαν από την τοπική παράδοση.
Η πορσελάνη –το αγαπημένο υλικό των βασιλιάδων– δεν είχε εφευρεθεί μέχρι τον 7ο αιώνα μ.Χ., όταν οι Κινέζοι αγγειοπλάστες συνέτηξαν καολίνη με χαλαζιακή άμμο και μαρμαρυγία. Τα κινέζικα πορσελάνινα σκεύη υπήρξαν τόσο δημοφιλή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ώστε σύντομα ο χαρακτηρισμός "China" έγινε συνώνυμο της καλής πορσελάνης και αποτέλεσε εμμονή το 13ο αιώνα, καθώς οι οίκοι των Ευρωπαίων ηγεμόνων πλήρωναν εξωφρενικές τιμές για να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Σύντομα η βασιλική έρευνα στράφηκε στο πώς θα "σπάσει" τη μυστική συνταγή. Η λύση δόθηκε το 18ο αιώνα στη γερμανική πόλη Μάισεν όταν με εντολή του τότε πρίγκιπα της Σαξονίας και βασιλιά της Πολωνίας ιδρύθηκε η κατασκευάστρια εταιρεία πορσελάνης Meissen η οποία 300 χρόνια μετά παράγει συλλογές που δημιουργούν τάσεις. Την ίδια περίπου περίοδο στη Γαλλία, ο Λουδοβίκος ΙΕ´ διατάσσει την ίδρυση μιας υαλουργίας στη Λορένη και γεννιέται ο πασίγνωστος οίκος Baccarat. Σε ροκοκό ύφος, οι συλλογές της Baccarat μάγεψαν το Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Αμπντούλ Αζίζ, που ζήτησε να χαραχτεί μια ολόκληρη σειρά ποτηριών –πρώτη φορά και βότκας– για λογαριασμό της βασιλικής οικογένειας της Ρωσίας. Μια αριστοκρατική παράδοση που συνεχίζει μέχρι τα σύγχρονα χρόνια ο οίκος Βaccarat αναλαμβάνοντας παραγγελίες της βασίλισσας Ελισάβετ, της Μέριλιν Μονρόε και της Coco Chanel με συνεργάτες σχεδιαστές και καλλιτέχνες, όπως οι Dalí, Cocteau, Buñuel, Man Ray και Philippe Starck. Το πάνθεον των μεγάλων ευρωπαϊκών οίκων ολοκληρώνεται με την Christofle. Mε έτος ίδρυσης το 1830, γεφυρώνει την art de la table με μια παραγγελία για τον Ναπολέοντα ΙΙΙ το 1851, με τις πρωτοποριακές συλλογές του Gio Ponti τη δεκαετία του '50 ή το διαβόητο κηροπήγιο "Arborescence" του Ora-Ïto σήμερα.
Η φινλανδική εταιρεία Iittala όρισε στις αρχές του 20ού αιώνα το σκανδιναβικό σχεδιασμό στην art de la table. "Το χρώμα είναι η μόνη διακόσμηση που χρειάζεται", είπε ο σχεδιαστής Kaj Franck, ο οποίος δούλεψε μαζί με τους θρυλικούς designers Aino Aalto και Alvar Aalto για να εμπνεύσει τους κληρονόμους του, όπως τον Klaus Haapaniemi που σήμερα προτείνει τη σειρά "Taika" φιλοτεχνημένη με έμπνευση από φινλανδικά παραμύθια. Σήμερα, η ανατρεπτική Seletti ζευγαρώνει τα είδη για το τραπέζι με την τέχνη των εικαστικών Maurizio Cattelan και Pierpaolo Ferrari του περιοδικού "Toiletpaper". Οι ελαφρώς σουρεαλιστικοί καρποί της συνεργασίας -μεταξύ άλλων ένας βάτραχος σε ένα σάντουιτς και ένα ψάρι γεμάτο πολύτιμους λίθους γίνονται οι "απροσδόκητοι" επισκέπτες που κάθισαν πάνω στο τραπεζομάντιλο.
Meissen, μπολ του 1725
Christofle
Baccarat, συλλογή Harcourt 1841
Alessi, συλλογή Circus
Hermes, συλλογή Carnets d' Equateur
