Η διαδρομή από το αεροδρόμιο έως το Ημεροβίγλι καθόλου δεν σε προϊδεάζει για τη μοναδικότητα της Σαντορίνης. Αν έρχεσαι δηλαδή πρώτη φορά στο νησί, δεν υποψιάζεσαι τίποτα, κάτι λίγα μόνο βλέπεις κλεφτά εκεί στην αρχή του χωριού. Μπορεί και καλύτερα έτσι σκέφτομαι. Φτάνοντας στο Ημεροβίγλι οι άνθρωποι του Grace Hotel βρίσκονταν ήδη εκεί για να περπατήσουμε μαζί το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μέχρι την είσοδο του ξενοδοχείου που δεν είναι προσβάσιμη με το αυτοκίνητο. Μετά από ένα-δύο παραδοσιακά Σαντορινιά σπίτια (με παραδοσιακούς Σαντορινιούς κατοίκους στις παραδοσιακές αυλές τους) στρίβεις κάπως ξαφνικά και αυτό είναι. Μένεις εκεί. Η θέα καθηλώνει. Όσο κουρασμένος, αδιάφορος, snob, κακοδιάθετος και να είναι κάποιος, δεν γίνεται να μην μείνει -έστω για δευτερόλεπτα- άφωνος. Είναι η εικόνα που θα έκανε και την Ellen DeGeneres να σταματήσει να μιλάει -έστω για δευτερόλεπτα.
Περνώντας την είσοδο του ξενοδοχείου η πρώτη μου σκέψη είναι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγω ξανά από εδώ ποτέ. Το ίδιο και αφού πήγα στο δωμάτιο μου. Ίσως μόνο για να βουτήξω στην ιδιωτική μου plunge pool που βρίσκεται στην ιδιωτική μου βεράντα. Σίγουρα εκείνο που βρήκα από τα πιο ενδιαφέροντα και one of a kind στοιχεία στο Grace Hotel είναι το app "ARt by Grace”. Το κατεβάζεις στο κινητό σου, το ενεργοποιείς, πλησιάζεις την κάμερα στις υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Γιώργου Κορδάκη που βρίσκονται σε όλα τα δωμάτια -μια εξαιρετική συλλογή διάσπαρτη σε ολόκληρο το ξενοδοχείο- και οι φωτογραφίες ζωντανεύουν στην οθόνη σου. Εξαιρετικά καλογυρισμένα video, on location, την ημέρα της φωτογράφισης με τον ίδιο τον Γιώργο Κορδάκη να μιλάει για την έμπνευση του.
Έχει ήδη πάει 19.00 το απόγευμα και ανεβαίνω στη βεράντα του 363 Champagne Bar για ένα "Grace Cocktail by Salvatore Calabrese". Ο διάσημος cocktail connoisseur, ένας από τους παγκοσμίως καλύτερους bartenders δημιούργησε ειδικά για το Grace Hotel ένα λεπτό μείγμα με Gray Goose Le Poire, φρέσκο χυμό μήλου και λεμονιού, πουρέ αχλαδιού, lemon grass και φύλλα μέντας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερο σημείο στον πλανήτη να βρίσκεται κανείς την ώρα που δύει ο ήλιος. Τόσο απλά. Οι άνθρωποι του ξενοδοχείου -αν και φαντάζομαι κουρασμένοι από την πίεση της δουλειάς μέσα στην κορύφωση της τουριστικής σεζόν- είναι απίστευτα επικοινωνιακοί και πρόθυμοι να μου εξηγήσουν τα πάντα για τη Σαντορίνη και το ξενοδοχείο, έχουν να πουν τόσες ιστορίες που ο χρόνος μοιάζει πραγματικά να τρέχει -δυστυχώς.
Γνωρίζω ότι η γαστρονομία έχει κυρίαρχο ρόλο στο Grace Hotel είναι ένα από τα πολύ δυνατά χαρτιά του, γι' αυτό και περιμένω τα καλύτερα από το δείπνο μας που ξεκινάει σε λίγο στο Santoro, το γαστρονομικό εστιατόριο του ξενοδοχείου. Η δουλειά που έχουν κάνει εδώ οι Jean-Charles Métayer (Consultant Executive Chef) και Γιάννης Κουτσοπεράκης (Head Chef) είναι εκπληκτική. Και οι δύο με προϋπηρεσία σε κορυφαία εστιατόρια όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, στο Santoro υπογράφουν μια σύγχρονη μεσογειακή κουζίνα που βασίζεται κατά κύριο λόγο σε τοπικά ελληνικά υλικά. Οι Συμιακές γαρίδες με τα λαχανικά και το γάλα καρύδας από τα πρώτα πιάτα και ο μπακαλιάρος με τα τσιπς γλυκοπατάτας, την κρέμα αχινού και το λάδι με εστραγκόν το αποδεικνύουν.
Την επόμενη ημέρα ξεκινάμε με ένα δυνατό πρωινό, καθώς το σχέδιο είναι να πάμε για πεζοπορία στον εντυπωσιακό Σκάρο, το βράχο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Grace Hotel με τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου στην κορυφή του. Μου είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψω ότι κάποτε εκεί υπήρχε ένας ολόκληρος οικισμός, θέλω να το δω με τα μάτια μου, γι' αυτό και σε αντίθεση με άλλους δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Δεν το μετανιώνω καθόλου κάνοντας τον απολογισμό του ταξιδιού, το αντίθετο το συστήνω, με την προϋπόθεση όμως ότι έχει προηγηθεί ένα εξαιρετικό πρωινό με παραδοσιακές τυρόπιτες, ομελέτες με μπανάνα, χυμούς ανανά κλπ όπως αυτό του Grace Hotel. Είναι πολύ απαιτητική η διαδρομή και καλό είναι να προετοιμαστεί κανείς με τον καλύτερο τρόπο.
Στο αεροπλάνο πια, επιστρέφοντας στην Αθήνα, σκέφτομαι πόσο σύνθετη και δύσκολη πρόκληση είναι να δημιουργήσεις μια πραγματικά μοναδική εμπειρία φιλοξενίας. Το Grace Hotel είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία όχι μόνο στην Ελλάδα τολμώ να πω. Βρίσκεται στο καλύτερο location στη Σαντορίνη, σε ένα μέρος άμεσα αναγνωρίσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι η "φωτογραφία που δεν χρειάζεται λεζάντα”. Επιπλέον η αρχιτεκτονική του -που υπογράφει το ελληνικό γραφείο Divercity- και το interior design των χώρων του, είναι εξαιρετικά. Σε αντίθεση με άλλα ξενοδοχεία (της Σαντορίνης ειδικά) που έχουν παραδοθεί στην υπερβολή, εδώ κυριαρχεί το μέτρο και αυτό είναι απλά τέλειο. Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να έχεις την ικανότητα να αφαιρείς, ειδικά σε μια εποχή όπου μπορούν να γίνουν όλα -δυστυχώς δεν το ξέρουν πολλοί, αν το ήξεραν θα είχαμε γλιτώσει πολλά. Όσο για τη γαστρονομία, νομίζω η άποψη μου γι' αυτή ήδη φάνηκε πιο πάνω. Το Grace Hotel σαφώς έχει "όλο το πακέτο”. Και on top of that έχει και τους ανθρώπους. Σίγουρα από τα πιο εστέτ και ταυτόχρονα φιλικά και unpretentious ξενοδοχεία που έχω επισκεφθεί. Absolutely graceful.
