Περιτριγυρισμένη από ελιές, συκιές και βουκαμβίλιες, η νεοκλασική κατοικία στα περίχωρα του μικρού οικισμού της Αγίας Μαρίνας ανακαινίστηκε χωρίς να χάσει την παλιά της αίγλη. Περνώντας την αυλόθυρα του κασιώτικου σπιτιού, ο επισκέπτης νιώθει μια δροσερή αύρα να τον τυλίγει. Η αυλή, καλυμμένη με τοπικό βοτσαλωτό, οδηγεί στην είσοδο του σπιτιού. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι σημερινοί ιδιοκτήτες το αγόρασαν για να το χαίρονται σαν εξοχική κατοικία όταν έρχονται τα καλοκαίρια από την Αμερική.
Χτισμένο στις αρχές του 1900 από κάποια οικογένεια εφοπλιστών, είναι ένα χαρακτηριστικό δωδεκανησιακό νεοκλασικό, με ανοιχτούς ψηλοτάβανους χώρους και ένα κατώγι που λόγω υψομετρικής διαφοράς "βλέπει" στην πίσω αυλή. Ένας απέριττος λευκός όγκος με ψηλά παράθυρα, διακοσμημένα υπέρθυρα και μια πέτρινη σκάλα στο πλάι, που προβάλλει ανάμεσα στα δέντρα και τα λουλούδια του κτήματος.
Διαβαίνοντας το κατώφλι, όλα -το μεγαλόπρεπο χολ με την πανύψηλη ξυλόγλυπτη οροφή, ο ολόχρυσος καθρέφτης πάνω από την κομόντ, οι εσωτερικές πόρτες- εκπέμπουν έναν αέρα αλλοτινής αίγλης. Στο βάθος ο χώρος υποδοχής στους τόνους του γαλάζιου με τα πολλά πορτοπαράθυρα ανοίγεται ιδανικά στη βεράντα για να καδράρει το γυμνό τοπίο, τη θάλασσα και το υπέροχο νησάκι Αρμάθια απέναντι. Στο κυρίως σπίτι η αρχιτέκτονας Ελίζα Μάνωλα προτίμησε να μην κάνει μεγάλες αλλαγές ως προς τη διαρρύθμιση, με εξαίρεση ένα υπνοδωμάτιο που άλλαξε χρήση κι έγινε μπάνιο για να εξυπηρετεί το πάνω επίπεδο. Το κύριο μέλημά της ήταν ο σεβασμός στην τοπική αρχιτεκτονική και η αφαίρεση: επίπλων, χρωμάτων - οτιδήποτε περιττού. Την ενδιέφερε η ομορφιά του γυμνού που ηρεμεί το πνεύμα και αφήνει το βλέμμα ελεύθερο να ταξιδέψει στο πέλαγος. Έβαψε όλους τους τοίχους λευκούς, αφήνοντας το φως να χρωματίζει τους χώρους ανάλογα με την ώρα - μπλε το πρωί, πορτοκαλί το δειλινό. Τα δάπεδα από αθάνατες σανίδες -κέδρο Λιβάνου– επέστρεψαν στο φυσικό τους χρώμα με μια ελαφριά ντεκαπέ απόχρωση και παρέμειναν ακόμα και στο μπάνιο.
Στον ίδιο χώρο από ένα παλιό μπαούλο δημιούργησε ένα νιπτήρα με πάγκο που έρχεται σε αντίθεση με την μοντέρνα ντουζιέρα από τσιμεντοκονία, τις μπαταρίες και τα είδη υγιεινής τελευταίας τεχνολογίας. Ακόμα έβαψε σκούρα γκρι τα υπέροχα ξυλόγλυπτα και ραμποτέ ταβάνια και σ’ ένα πιο απαλό γκρι τα παλιά έπιπλα, την κομόντ στην είσοδο, το σερβάν, τις κασέλες, τις ντουλάπες και τους νησιώτικους καναπέδες. Οι εσωτερικές πόρτες και τα πορτοπαράθυρα διατηρήθηκαν και επισκευάστηκαν με σεβασμό στην παράδοση.
Κάτω στην αυλή μια χαμηλή πορτούλα οδηγεί στο δροσερό κατώγι όπου βρίσκεται η κουζίνα, ο χώρος της τραπεζαρίας όπως διαμορφώθηκε γύρω από ένα χτιστό καναπέ, ενώ ακριβώς απέναντι η χαρακτηριστική πυροστιά αποκαταστάθηκε και λειτουργεί. Ο κάτω όροφος επενδύθηκε εξ ολοκλήρου με ένα ουδέτερο πλακάκι στο δάπεδο και απέκτησε ένα καινούργιο μπάνιο από τσιμεντοκονία και ψηφίδες.
Χωρίς βασικές αλλαγές στη δομή του, ένα τόσο παλιό σπίτι παρέμεινε βιώσιμο και λειτουργικό και σήμερα ξαναζεί μια καινούργια ζωή.
Φωτογραφίες: Τζούλια Κλήμη
