Το διαμέρισμα –όπου ζει μια τετραμελής οικογένεια– βρίσκεται στον πέμπτο και τον έκτο όροφο ενός εκ των έξι πύργων του συγκροτήματος πολυκατοικιών Δρυάδες στην Κηφισιά, οικοδόμημα του 1975 σε αρχιτεκτονική του διεθνούς φήμης Αλέξανδρου Τομπάζη και του Iωάννη Μουζάκη το οποίο κατασκευάστηκε με στοιχεία καινοτόμα για την εποχή τους. Η ανακατασκευή του διαμερίσματος ανατέθηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο k-division. Tην αρχιτεκτονική μελέτη και το interior design έκανε ο Μιχάλης Κραουνάκης με συνεργάτη αρχιτέκτονα την Ντιάνα Σεχάντε. Κομβικό στοιχείο της μελέτης του αρχιτέκτονα ήταν η αποτύπωση των αρχών του μοντερνισμού που διέπουν το κτίριο και η ανάδειξή τους μέσω ενός απλού σχεδιασμού επεμβάσεων που αποσκοπούν σε ένα σύνολο αντιθέσεων αλλά και ομοιομορφίας.
Η χρήση του πωρόλιθου που χρησιμοποιούνταν ευρέως τη δεκαετία του ’70 σε πολλές αθηναϊκές πολυκατοικίες, οι ξύλινες ψευδοροφές και γενικότερα η εκτεταμένη χρήση του ξύλου είναι βασικά στοιχεία του σχεδιασμού γύρω από τα οποία στηρίχτηκε σε σημαντικό βαθμό όλη η μελέτη του γραφείου k-division σε μια προσπάθεια ανάδειξης της ιστορικής αξίας των κτιρίων αυτών και του εσωτερικού τους. Ρετρό υλικά και χρώματα, κυρίως στα λουτρά, επαναπροσδιορίστηκαν ακολουθώντας τις τάσεις της σύγχρονης εποχής. Λειτουργικά, διατηρήθηκε σχεδόν στο ακέραιο η υπάρχουσα δομή του διαμερίσματος. Στο κατώτερο επίπεδό του βρίσκονται οι χώροι υποδοχής, ένας ξενώνας και το λουτρό των επισκεπτών και στο ανώτερο τα υπνοδωμάτια με τα λουτρά τους.
Χρησιμοποιώντας ως κεντρικό στοιχείο την ξύλινη σκάλα, έγινε μια προσπάθεια διατήρησης αλλά και ανάδειξης της μορφής της, αφαιρώντας τα στοιχεία που θεωρήθηκαν "βαριά" για το μοντέρνο λεξιλόγιο της αρχιτεκτονικής του έργου. Παράλληλα, ενισχύθηκε η παρουσία του πωρόλιθου με την προσθήκη νέων τμημάτων επενδύσεων στους τοίχους με σκοπό την ολοκλήρωση των γεωμετρικών μορφών και επιφανειών. Μετά από απαίτηση των ιδιοκτητών, διατηρήθηκε τμήμα των ντουλαπιών της κουζίνας, ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία της, όπως η ξύλινη ψευδοροφή αντικαταστάθηκαν ώστε να ταιριάξουν με τα νέα, σύγχρονα υλικά που επιλέχθηκαν. Για το δάπεδο επιλέχθηκε μασίφ ξύλο δρυός σε τοποθέτηση ψαροκόκαλου, τονίζοντας έτσι ξανά το vintage ύφος που ήθελαν οι αρχιτέκτονες να αποδοθεί. Στο χώρο του σαλονιού σχεδιάστηκε προσεκτικά ένα συρόμενο κρυφό σύστημα προβολής τηλεόρασης και κάβας με χρήση καπλαμά δρυός. Τόσο η επιλογή των επίπλων και των φωτιστικών όσο και οι κατασκευές τις οποίες σχεδίασαν οι αρχιτέκτονες προσεκτικά θυμίζουν έντονα τα χαρακτηριστικά της δεκαετίας του ’70, ενώ ταυτόχρονα αποπνέουν το δυναμισμό της σύγχρονης εποχής υπενθυμίζοντάς μας την άρρηκτη σχέση αλλά και την επίδραση των διαφόρων τάσεων της τέχνης στην αρχιτεκτονική.
Σαράντα και πλέον χρόνια μετά, ο μοντερνισμός αποδεικνύεται ένα αξεπέραστο κίνημα τέχνης και αρχιτεκτονικής καθώς αποτελεί μια ανεξάντλητη δεξαμενή ιδεών σχεδιασμού και κατά συνέπεια τρόπου ζωής.
