Ενας αρχιτέκτονας διαμόρφωσε το σπίτι του στο Νησί της Ευτυχίας, έξω από τη Βενετία, με επιλογές που αφηγούνται την ιστορία της ζωής του.
Φωτογραφίες: Davide Lovatti / Vega MG,
«H Μέστρε δεν είναι Βενετία», παρατήρησε μια μέρα ένας φίλος με μια μικρή δόση σνομπισμού, όπως συμβαίνει καμιά φορά με εκείνους που γεννήθηκαν στη μαγική πόλη των καναλιών. Γεωγραφικά, οι δύο πόλεις βρίσκονται πολύ κοντά και αποτελούν μέρος της ίδιας περιοχής, αλλά από άποψη αρχιτεκτονικής απέχουν έτη φωτός. Η Βενετία διατήρησε το αρχιτεκτονικό της μεγαλείο, ενώ η Μέστρε υπέστη την αστυφιλία και την ανεξέλεγκτη δόμηση της δεκαετίας του 1970. Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει μια μικρή περιοχή στη Μέστρε –το Νησί της Ευτυχίας, όπως την αποκαλούν οι Ιταλοί– που διατήρησε όλα τα κλασικά κτίριά του. Χτισμένα το 1800, συνδέονται με μια τεράστια στοά-γκαλερί από γυαλί που φιλοξενεί κάποια καφέ. Εκεί επέλεξε να ζήσει ένας αρχιτέκτονας και designer, o Renato Montagner, εκπλήσσοντας τους συνεργάτες του με την επιλογή του. «Όλοι νομίζουν ότι επειδή είμαι σχεδιαστής και ασχολούμαι με νέες ιδέες, προχωρημένα υλικά και τεχνολογία το σπίτι μου θα πρέπει να είναι ένα λευκό loft. Κάποτε έμενα σε loft αλλά τα τελευταία χρόνια η κλασική αρχιτεκτονική μου ταιριάζει καλύτερα», εξηγεί χαμογελώντας. Εξάλλου, η Μέστρε είναι πόλης έλξης δημιουργικών ομάδων, οι οποίες την επιλέγουν για τα στούντιό τους, οπότε είναι καλύτερα να απολαμβάνεις την ημέρα τη Βενετία και να επιστρέφεις εκεί το βράδυ.
Όταν αγόρασε το διαμέρισμα, ο Renato είχε να κάνει κατ' ουσίαν με ιατρείο –αυτή ήταν η τελευταία μεταμόρφωση του χώρου, ο οποίος είχε υποστεί διάφορες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στο παρελθόν. Το ευχάριστο ήταν ότι είχαν διατηρηθεί όλα τα αρχικά κουφώματα και οι πόρτες, ενδεικτικά της ιταλικής μπουρζουά αρχιτεκτονικής, γεγονός που τον διευκόλυνε στην ανακαίνιση. O αρχιτέκτονας αντιμετώπισε την εσωτερική διαμόρφωση σύμφωνα με τη δική του φιλοσοφία: «Τα αντικείμενα και τα έπιπλα που διαλέγουμε μαρτυρούν ποιοι είμαστε.» Αν και έχασε πρόσφατα τη σύντροφό του, το σπίτι είναι ζωντανό και χαρούμενο, επειδή ο ίδιος το αντιμετωπίζει σαν ένα λεύκωμα με αναμνήσεις από τη ζωή που έζησαν μαζί. Κάθε αντικείμενο βρίσκεται εκεί με γνώμονα όχι την ετικέτα κατασκευής του αλλά την προσωπική του σημασία. Έχοντας την τύχη να συνεργαστεί με καλλιτέχνες από διάφορους χώρους, διαθέτει πολλά έργα τέχνης καθένα από τα οποία έχει να αφηγηθεί μια ιστορία.
Σε κάθε χώρο υπάρχει κάτι –μια λεπτομέρεια, ένα υλικό, μια σύνθεση– που υπενθυμίζει την καριέρα του. Ειδικά στο γραφείο του, ο Renato συνδύασε τολμηρά την κλασική ξύλινη μπουαζερί με πάνελ καλυμμένα από ρητίνη υψηλής τεχνολογίας, ένα σούπερ μοντέρνο υλικό που έρχεται σε αντίθεση με τη φυσικότητα του ξύλου. «Το στούντιο είναι ο χώρος που με εκπροσωπεί καλύτερα. Μπορεί να δουλεύω στην βιομηχανία της μόδας , αλλά εκείνο που με ξεκουράζει είναι ότι μπορώ να βρεθώ στο κλασικό περιβάλλον της Βενετίας σε λίγα λεπτά», επισημαίνει. Και αυτό είναι που κάνει το σπίτι του ιδιαίτερο. Δεν πρόκειται για ακόμη ένα εκλεκτιστικό περιβάλλον, γεμάτο με παλιά και καινούργια πράγματα, αλλά για ένα «άλμπουμ» –όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος– με στιγμές από τη ζωή του.
