Σε ένα κάστρο ηλικίας 300 ετών, με θέα στη λίμνη της Γενεύης και τις Ελβετικές Άλπεις, ο βραβευμένος interior designer Jorge Canete έχει διαμορφώσει την προσωπική του κατοικία με κομμάτια τέχνης και design που καλύπτουν αιώνες δημιουργίας.
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα του 1730, ο μεγάλος συγγραφέας και φιλόσοφος Βολταίρος εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το κάστρο ενός μεγάλου διπλωμάτη-στρατιωτικού επειδή τον ειρωνεύτηκε για την επιμονή του να διαβάζει μόνο τη Βίβλο αντί να αξιοποιεί την τεράστια βιβλιοθήκη που διέθετε. Σε αυτό το ιστορικό κάστρο έξω από τη Λοζάνη, που έχει ζήσει διάφορες ιστορίες, κατοικεί σήμερα o βραβευμένος interior designer Jorge Canete, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης σε high-end οίκους όπως Ungaro, Bulgari και Μugler πριν κάνει τη δική του εταιρεία. Λάτρης της τέχνης, ο Jorge ανέδειξε την ιστορία του κάστρου με έργα τέχνης και κομμάτια μοντέρνου design που αντιπροσωπεύουν αιώνες δημιουργίας – από τον 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα. Ένας ιδιαίτερος δημιουργός που δεν ξεκινάει να δουλέψει αν δεν βρει το γενετικό κώδικα του χώρου –όπως του αρέσει να σημειώνει– και στην περίπτωση του κάστρου αυτός είναι η ιστορία του.
Η αναπαλαίωση-ανακαίνιση των χώρων έγινε σαν ένα είδος φόρου τιμής στον Βολταίρο, αλλά με χιούμορ. Για παράδειγμα, επένδυσε κάθε ίντσα της τραπεζαρίας με 3.000 σελίδες από θεατρικά έργα του Βολταίρου, ενώ κρέμασε τα κλειδιά του κάστρου κάτω από το κεντρικό φωτιστικό. «Έφερα πίσω το φιλόσοφο», σχολιάζει – μπορεί να ακούγεται εξεζητημένο αλλά ταιριάζει απόλυτα με τη φιλοσοφία του, καθώς φροντίζει να έχει πάντα έναν καλό λόγο για να δικαιολογήσει τις επιλογές του. Και δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό του. Εμπνέεται συνήθως από το εξωτερικό περιβάλλον για να διαμορφώσει το εσωτερικό εγκαινιάζοντας ένα διάλογο του έξω με το μέσα. Και, πράγματι, όταν μπαίνεις στο σαλόνι αμέσως αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει έξω, καθώς ο χώρος έχει ντυθεί στα χρώματα της λίμνης και του περιβάλλοντος τοπίου.
Η τρίτη σημαντική παράμετρος στη δουλειά του είναι η ψυχολογία. Ο Jorge πιστεύει ότι η διακόσμηση γίνεται ο καθρέφτης της προσωπικότητας του ενοίκου του σπιτιού: «Δεν ρωτάω ποτέ αν προτιμούν π.χ. πάτωμα από ξύλο βελανιδιάς επειδή δεν ανακαλύπτω τίποτα με την απάντηση. Προτιμώ να ρωτήσω “αν ήταν πόλη, ποια πόλη θα θέλανε να είναι”... προσπαθώντας να καταλάβω το συναίσθημα και την ιδιοσυγκρασία τους.» Στο δικό του σπίτι-κάστρο, μας αποκαλύπτει την καλλιτεχνική αλλά και σεμνή του φύση, αφού δεν θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη, αλλά περαστικό ταξιδιώτη.
