Γνωστή για την αντισυμαμβατική της προσέγγιση στην τέχνη, η εικαστικός Μαρίνα Αμπράμοβιτς αντιλαμβάνεται το σπίτι της σαν ένα τεράστιο δωμάτιο μόνον για εκείνη και την τέχνη της.
Δύσκολα θα βρεις περσόνα που μπορεί να χαρακτηριστεί περισσότερο αντισυμβατική από τη σερβικής καταγωγής εικαστικό Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του αιώνα μας ανοίγει τις πόρτες του 300 τ.μ. loft της στο Σόχο της Νέας Υόρκης και αποδεικνύει πως η διαδραστική σχέση δεν περιορίζεται μόνο μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη, αλλά επεκτείνεται και μεταξύ σπιτιού και κατοίκου.
“Ζω μόνη μου”, δηλώνει, “άρα ολόκληρο το σπίτι μου είναι ένα τεράστιο δωμάτιο, μόνο για μένα”. Η διάσημη καλλιτέχνις πάντα επιθυμούσε έναν ανοικτό χώρο τύπου loft στην καρδιά της Νέας Υόρκης και πριν από κάποια χρόνια το όνειρό της έγινε πραγματικότητα, όταν μετακόμισε στο Σόχο σε ένα κτίριο του 1880, που πριν λειτουργούσε ως βιοτεχνία πλεκτών. Το 2008 αποφάσισε να το ανακαινίσει εκ βάθρων και ανέθεσε το έργο στον –επίσης καταξιωμένο– αρχιτέκτονα Dennis Wedlick. Στη διάρκεια της ανακαίνισης που κράτησε περισσότερο από 4 μήνες, ξηλώθηκαν τα πάντα, εκτός από τις κολόνες, τα δοκάρια από ξύλο και χυτοσίδηρο και το παραδοσιακό σύστημα πυρόσβεσης της οροφής. Βασικός στόχος ήταν να υπογραμμιστεί και να αναδειχθεί περισσότερο η αρχική κατασκευή και ο χαρακτήρας “αποθήκης”, που διέθετε ο χώρος. Σε αυτό το κλίμα χρησιμοποιήθηκε και επανατοποθετήθηκε και η αυθεντική εξώπορτα του χώρου, ως σαφής αναφορά στις βιομηχανικές καταβολές του κτιρίου. Συγχρόνως, το νέο μπάνιο, η κουζίνα και η ντουλάπα “κλείστηκαν” μέσα σε έναν γυάλινο κύβο, ο οποίος επιτρέπει στο φως να μπαίνει την ημέρα και να δίνει την αίσθηση πως ακτινοβολεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπως εξηγεί ο ίδιος ο αρχιτέκτονας.
Η Αμπράμοβιτς, έχοντας ζήσει σε πολλές διαφορετικές χώρες και έχοντας εντρυφήσει σε πολλές διαφορετικές κουλτούρες, είχε μία σαφή άποψη για το πώς ήθελε το σπίτι της. “Το γραφείο του Dennis Wedlick ήταν πολύ βοηθητικό, αλλά όλες οι τελικές αποφάσεις στο design ήταν καθαρά δικές μου”, δηλώνει η διάσημη καλλιτέχνις, η οποία, προκειμένου να μπορεί να σκέπτεται και να σχεδιάζει τη δουλειά της, χρειαζόταν έναν εξαιρετικά άδειο χώρο. “Δεν αντέχω τα περιττά διακοσμητικά στοιχεία” εξηγεί. Έτσι, δημιούργησε έναν καθαρά μινιμαλιστικό, open-space χώρο, ο οποίος λειτουργεί ως ένα παζλ ετερόκλητων τομέων. Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, εκφράζει ένα λειτουργικό πάντρεμα της αισθητικής της δεκαετίας του '50 με μία up to date προσέγγιση.
Μέσα στο χώρο, ο οποίος “διαιρείται” από διαχωριστικά και από συρόμενες πόρτες, συναντά κανείς έπιπλα διαλεγμένα με μεγάλη προσοχή και συνδυασμένα με μία ιδιαίτερη καλλιτεχνική ματιά. Έτσι, στο καθιστικό πρωταγωνιστούν οι καναπέδες Lowland και Lowseat δια χειρός Patricia Urquiola για τη Moroso και ένα ελλειπτικής φόρμας coffee table σχεδίου των Eames από τον οίκο Vitra, ενώ λίγο πιο κει η Antibody Chair από τη Moroso και ένα πορτοκαλί καθιστικό Kartell τραβούν τα βλέμματα. Η τραπεζαρία με καρέκλες του Gio Ponti από τη δεκαετία του '50 και το τεράστιο ξύλινο τραπέζι από τον Paolo Canevari ενισχύουν την εποικοδομητική αντίθεση με τα αλουμινένια “κάδρα” που κλείνουν μέσα τους την κουζίνα με τα πράσινα ντουλάπια από λάκα και τον πάγκο από μπετόν. Ετερόκλητα στοιχεία σε ένα πολυφωνικό κάδρο. Άλλωστε, όπως δηλώνει και η καλλιτέχνις: “Ολόκληρος ο κόσμος είναι ο χώρος μου. Λειτουργώ σαν ένα είδος γέφυρας ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες και παίρνω ιδέες από παντού”.
φωτογραφιες: Gianni Franchellucci / zapaimages.com
