Ένα διαμέρισμα στη Casa Mila δια χειρός Antonio Gaudi

Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις την Casa Mila, ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Βαρκελώνης. Ο ένας είναι να περιμένεις στην ουρά μαζί με τους τουρίστες και ο άλλος να ζεις εκεί.

Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις την Casa Mila, ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Βαρκελώνης. Ο ένας είναι να περιμένεις στην ουρά μαζί με τους τουρίστες και ο άλλος να ζεις εκεί.

Στον αριθμό 92 της οδού Passeig de Gracia, ενός από τους πιο περιζήτητους δρόμους της Βαρκελώνης, στέκεται η Κάζα Μιλά (καταλανικά Casa Mila). Ένα κτήριο με πολύ ιδιαίτερη ιστορία, έργο του Αντόνιο Γκαουντί για λογαριασμό της εξαιρετικά πλούσιας χήρας Roser Segimenot I Artells και του νέου της συζύγου Pere Mila. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1906 και ζητήθηκε από τον αρχιτέκτονα το έργο να είναι τόσο επιβλητικό και εντυπωσιακό, ώστε να ξεπεράσει την Casa Battlo, δημιούργημα και πάλι του Γκαουντί, που έστεκε λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο.

Ένα διαμέρισμα στη Casa Mila δια χειρός Antonio Gaudi

Η Κάζα Μιλά είναι πολύ γνωστή και με το όνομα La Pedrera (το λατομείο), ονομασία που της δόθηκε από τους κατοίκους της Βαρκελώνης, λόγω της ιδιαίτερης κυματοειδούς πρόσοψης του κτηρίου. Kάθε χρόνο προσελκύει πολυάριθμους τουρίστες, οι οποίοι θαυμάζουν τις καμπυλωτές καμινάδες- γλυπτά, που θυμίζουν μαρμαρωμένους πολεμιστές, επισκέπτονται το πρώτο υπόγειο πάρκινγκ της Βαρκελώνης, που σήμερα είναι το “Espai Gaudi”, το μουσείο προς τιμήν του αρχιτέκτονα, το εκθεσιακό κέντρο του Καϊσα ντε Καταλούνια και ένα επιπλωμένο διαμέρισμα -μουσείο.

Παρατηρώντας την πολυάριθμη ουρά από τουρίστες να συγκεντρώνεται μπροστά στο γκισέ των εισιτηρίων είναι αρκετά δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτή η πολυκατοικία έχει πραγματικούς ενοίκους, ανθρώπους που ξυπνούν και απολαμβάνουν τον πρωινό καφέ και την εφημερίδα τους μέσα σε ένα ζωντανό έργο τέχνης.

Η κυρία Carmen Burgos-Bosch de Roca-Sastre είναι μία από αυτούς και η διαδρομή με το ασανσέρ μέχρι το δεύτερο όροφο, όπου βρίσκεται το 300τ.μ. διαμέρισμά της, αποτελεί από μόνη της εικαστική εμπειρία. Το ξύλινο ασανσέρ, σχεδιασμένο με βάση τις φόρμες της ισπανικής παραλλαγής της art nouveau, βρίσκεται εκεί απαράλλαχτο από το 1910.

Περισσότερα στη σελίδα II

Ο διάδρομος του διαμερίσματος σχηματίζει ένα ημικύκλιο, ακολουθώντας την εσωτερική αυλή του κτίσματος. Τα λευκά κουφώματα στα παράθυρα είναι τα ίδια με αυτά που έχουν χρησιμοποιηθεί για τις πόρτες των δωματίων και επίσης έχουν διατηρηθεί από τότε που κατασκευάστηκε η Κάζα Μιλά.

Κάθε λεπτομέρεια είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον σε κάθε δωμάτιο και ξεχωριστά σχεδιασμένη.Από τα πόμολα μέχρι το παρκέ και από τα κάγκελα στο μπαλκόνι μέχρι τους πολυελαίους και τους νιπτήρες τίποτα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Στην κρεβατοκάμαρα δεσπόζει ένα κρεβάτι δια χειρός Gaspar Homar, στο σαλόνι στέκεται ένα γλυπτό του Josep Llimona, στους τοίχους κρέμονται πίνακες και σχέδια με βαριές υπογραφές, όπως του Mompou ή του Manolo Huguet. Όμως η ιδιοκτήτρια δηλώνει πως οι πίνακες και τα έπιπλα δεν έχουν καμία αξία σε σύγκριση με το πάτωμα ή το ταβάνι, “τα ίδια τα δωμάτια είναι τα πραγματικά έργα τέχνης” λέει χαρακτηριστικά. Το παρκέ στο πάτωμα με τα σχέδια σε σχήμα αστεριών και το ταβάνι με τους ανάγλυφους κυματοειδείς σχηματισμούς έχουν διατηρηθεί αυτούσια από το 1910.

Σε αντίθεση με την εντύπωση που αποκομίζει κανείς, βλέποντας την Κάζα Μιλά από έξω, “Ο ήλιος είναι ένας ακόμη ένοικος του σπιτιού”, όπως συνήθιζε να λέει και ο σύζυγος της κυρίας Carmen Burgos-Bosch de Roca-Sastre.

Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα όλα τα δωμάτια είναι λουσμένα στο φως. Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός πως τη δεκαετία του '60, όταν το ζευγάρι αγόρασε το διαμέρισμα, “Η Κάζα Μιλά δεν ήταν καθόλου δημοφιλής, όπως είναι σήμερα, αντίθετα το κτήριο ήταν διάσημο για την ασχήμια του”, μαρτυρά η φιλόξενη ιδιοκτήτρια. Και αυτή ήταν πράγματι η επικρατούσα άποψη τότε για την περίφημη πολυκατοικία, αφού οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούσαν πως τα διαμερίσματα ήταν σκοτεινές σπηλιές.

Περισσότερα στη σελίδα ΙΙΙ

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η Κάζα Μιλά δεν ανακαλύφθηκε εκ νέου ούτε από τους Καταλανούς ούτε από κάποιον προστάτη των πολιτιστικών μνημείων, αλλά από Ιάπωνες τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, που ήθελαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους με κάποιο δείγμα ευρωπαϊκής κουλτούρας. Όταν, λοιπόν, κάποιος πλούσιος Ιάπωνας προσφέρθηκε να αγοράσει το κτήριο, ξαφνικά το σκηνικό άλλαξε, το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε και τελικά η Κάζα Μιλά πέρασε στα χέρια της Καταλανικής τράπεζας Caixa Catalunya, η οποία προχώρησε σε γενική ανακαίνιση και μεταμόρφωσε το κτήριο σε πολιτιστικό κέντρο. Για του λόγου το αληθές από το 1984 η La Pedrera αποτελεί τμήμα του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO “Έργα του Αντόνιο Γκαουντί”.