Για τα πρώτα βήματα:
Η πρώτη μου έκθεση ήταν το 2011 στην γκαλερί Σκουφά. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, είχα πει ότι αν πήγαινε καλά, θα έφευγα για Αμερική, Νέα Υόρκη όπου είχα ήδη βρει τί ακριβώς θα έκανα. Με ενδιέφερε να κάνω residencies στο School of Visual Arts και να πάω στο Parsons και στο NYU όπου θα ξεκινούσα κάτι διαφορετικό. Η έκθεση στη Σκουφά πήγε πολύ καλά, πουλήθηκαν όλοι οι πίνακες, οπότε έτσι είχα πλέον τη δυνατότητα να φύγω.
Στο School of Visual Arts εκτός από τους καθηγητές, είχαμε και κριτικούς τέχνης, curators που έρχονταν και έκαναν κριτική στη δουλειά μας, αυτό με βοήθησε πολύ να προχωρήσω, να κάνω τις κατάλληλες επαφές και να βρω ένα δρόμο που μου ταίριαζε. Έτσι ξεκίνησα. Από την Αθήνα διστακτικά στην αρχή και μετά στη Νέα Υόρκη το ένα άρχισε να φέρνει το άλλο. Τότε άρχισα να πειραματίζομαι περισσότερο και με τα υλικά. Από το χρώμα πέρασα στο κολάζ, από το κολάζ στην τρίτη διάσταση και μετά σε άλλα, διαφορετικά υλικά.
Για την ενασχόληση με την Process Art:
Δεν ήταν συνειδητή απόφαση να ασχοληθώ με την Process Art. Η περιέργεια μου για τα υλικά με έβαλε σε αυτό το δρόμο. Πρώτα το έκανα κ μετά άρχισα να διαβάζω τι είναι αυτό που κάνω, ήταν περισσότερο ένστικτο. Η Process Art, όπως φανερώνει το όνομα, έχει περισσότερο να κάνει με τη διαδικασία δημιουργία ενός έργου τέχνης παρά με το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης μπορεί ένα υλικό να είναι έργο τέχνης από μόνο του. Η ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης έγινε αφενός από ένστικτο, αφετέρου γιατί με βοήθησε πολύ και ο καθηγητής o Gregory Coates που έκανε αυτό το είδος στο School of Visual Arts, ο οποίος στην πορεία έγινε και μέντορας μου.
Για τα όρια ανάμεσα στις διαφορετικές μορφές τέχνης:
Δεν μου αρέσει πολύ η λέξη όρια... Θέλω να βλέπω την τέχνη λίγο πιο αφηρημένα. Σίγουρα η κάθε μορφή τέχνης έχει τη δική της γλώσσα, αλλά πιστεύω υπάρχει έντονη διάδραση μεταξύ τους και πολλά κοινά. Θα έλεγα ότι οι διαφορετικές μορφές τέχνης είναι διαφορετικές διάλεκτοι της ίδιας γλώσσας. Το δικό μου έργο συνδυάζει ζωγραφική και γλυπτική.
Για τα σημεία σταθμούς στην καλλιτεχνική της εξέλιξη:
Σίγουρα ένα πολύ σημαντικό σημείο-σταθμός ήταν το ότι αναφέρθηκαν τα έργα μου στους NY Times, το 2012 μάλιστα, μόλις είχα πάει στη Νέα Υόρκη. Επίσης η ομιλία που με κάλεσαν να κάνω στο Πανεπιστήμιο Columbia στους φοιτητές της αρχιτεκτονικής όπου είχε να κάνει με τη μορφή και το άμορφο (form and formless) και το πώς δημιουργείς μορφή από το άμορφο. Βέβαια όλα τα βήματα που έκανα στη ΝΥ που με οδήγησαν να συνεκθέσω με τον καθηγητή μου που προανέφερα, τον Gregory Coates. Επίσης το ότι είχα καθηγητή τον Donald Sheridan που ήταν το δεξί χέρι του Andy Warhol. Και τέλος το performance που έκανα στο Σύνταγμα το 2017: "Bedsheets, The Duality of Freedom”. Ήταν έκθεση, performance και προβολή 3D mapping στην μία όψη της Μ. Βρεταννίας.
Για τα τωρινά σχέδια:
Τώρα ετοιμάζω τη συνέχεια αυτού του project, καθώς πλέον λόγω κορονοϊού η έννοια της ελευθερίας αποκτά καινούριες σημασίες και διαστάσεις. Θα είναι κάτι που θα γίνει και πάλι σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, όχι στην πλατεία Συντάγματος όμως.
Για την αποδοχή της δουλειάς από το κοινό:
Έχω παρατηρήσει ότι ανάλογα με τη χώρα στην οποία εκθέτω παίρνω και διαφορετικό feedback. Γενικά στη Νέα Υόρκη ένιωθα μεγάλη αποδοχή. Μου άρεσε το ότι ο κόσμος, είτε τη βραδιά των εγκαινίων είτε μετά, ερχόταν και μου εξέφραζε απορίες, μου έστελναν mails. Υπήρχε μια πολύ ωραία επικοινωνία που για μένα δείχνει ενδιαφέρον, είναι αυτό που μου δίνει ώθηση να προχωρήσω. Στην Ελλάδα ένιωσα το ίδιο πράγμα σε μια έκθεση που έκανα στην Πινακοθήκη της Σύρου πριν δύο χρόνια. Μου έχουν τύχει και εκθέσεις πιο "σιωπηλές”. Πιστεύω ότι όλα τα σχόλια, ακόμα και τα αρνητικά, κάτι σε διδάσκουν. Για το performance του Συντάγματος ας πούμε που το είχα ανεβάσει στο YouTube, ο συνεργάτης μου τότε που είχε αναλάβει το επικοινωνιακό κομμάτι με είχε ρωτήσει αν ήθελα να σβήνουμε τα αρνητικά σχόλια. Δεν μου είχε περάσει ποτέ απ το μυαλό. Εμένα με νιάζει να αγγίξω τον άλλο με τη δουλειά μου και να τον βάζω στη διαδικασία να σκεφτεί. Πιστεύω ότι αν το κάνεις αυτό, το να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου είναι πολύ σημαντικό. Σήμερα περνούν τόσες σκέψεις από το μυαλό μας που το να μείνεις με τον εαυτό σου με αφορμή ένα έργο τέχνης είναι σπάνιο και πολύτιμο.
Προφανώς χαράζεις το δικό σου δρόμο, κάνεις focus σε αυτόν και επιμένεις. Το ότι η δουλειά σου αρέσει σε κάποιον δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι καλή όπως και το αντίστροφο. Αν δεν αρέσει σε κάποιον πάλι δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή. Πάντα το έχω αυτό στο μυαλό μου.
Για τον κίνδυνο της μανιέρας:
Η ανησυχία μου όταν έκανα τα bedsheets ήταν "ποιό θα ήταν το επόμενο”; Αναρωτιόμουν ποια θα ήταν η εξέλιξη; Προσπαθούσα να το σκεφτώ και κάπως με τρόμαζε. Είχα ήδη κάνει τότε το πρώτο μου παιδί και ανησυχούσα ότι θα είχα λιγότερο χρόνο, ότι τα ερεθίσματα μου θα ήταν λιγότερα.. Μετά όμως μέσω της μητρότητας μου ήρθε η επόμενη ιδέα. Έβαζα ξυπνητήρι στις 3.00 το πρωί να δουλέψω μόνη μου χωρίς να με ενοχλεί κανείς, απερίσπαστη.
Κάτω: Voices, 2016 Gypsum rope and acrylic paint 110x110cm
