Ο Κωνσταντίνος Πανταζής και η Μαριάννα Ρέντζου των Point Supreme Architects συμμετέχουν στην πρώτη Αρχιτεκτονική Μπιενάλε στο Σικάγο και επισημαίνουν ότι η αρχιτεκτονική δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως προνόμιο για λίγους.
-Συμμετέχετε στην πρώτη αρχιτεκτονική Μπιενάλε του Σικάγου. Η εμπειρία σας;
Το Σικάγο αποτελεί μια πόλη-πρότυπο για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, καθώς ψάχνει, βλέπει και προωθεί τις αξιόλογες ιδέες και πρωτοβουλίες – και ειδικά η Μπιενάλε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω συμμετοχής πολλών νέων αρχιτεκτόνων. Στο Σικάγο, μάλιστα, εκδόθηκε τον περασμένο Μάρτιο το βιβλίο για τη δουλειά του γραφείου μας.
-Πώς αντιλαμβάνεται το γραφείο σας τη λειτουργία του δημόσιου χώρου;
Ως το πιο σημαντικό στοιχείο σε μια πόλη. Ωστόσο στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος αντιμετωπίζεται χωρίς φαντασία και είναι υποβαθμισμένος. Πιστεύουμε ότι κάθε κομμάτι της πόλης πρέπει να αποκτήσει τη δική του αξία και ταυτότητα, μέσα από τις κρυμμένες υπάρχουσες αξίες των χώρων. Όπως για παράδειγμα την ιστορία, τη θέση του στη συλλογική συνείδηση των πολιτών, τη σχέση του με τη φύση και την τοπογραφία. Ιδανικά, ο κάθε πολίτης θα είχε λόγο να πηγαίνει σε κάθε δημόσιο χώρο γιατί καθένας θα του προσέφερε μια διαφορετική εμπειρία.
-Πώς αλλάζει η κρίση την πορεία της ελληνικής αρχιτεκτονικής;
Η κρίση έχει μειώσει δραματικά την παραγωγή της αρχιτεκτονικής και ταυτόχρονα έχει δώσει βάρος στην αφηγηματική της διάσταση. Τα έργα απομακρύνονται από τις επιταγές της μόδας και την επίδειξη πλούτου, ενώ εστιάζουν στην ουσία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ο αρχιτέκτονας θεωρείται πλέον προϊόν πολυτελείας. Για μια βελτιωμένη ποιότητα ζωής η αρχιτεκτονική πρέπει να χρησιμοποιείται συλλογικά, όχι ως προνόμιο για τους λίγους.
-Έχετε κάποια προτίμηση σε προηγούμενα ρεύματα της τέχνης;
Στη βιβλιοθήκη μας έχουμε συλλέξει αμέτρητες αναφορές από τη ζωή και τα ταξίδια μας στο εξωτερικό από μια περίοδο δέκα χρόνων πριν ανοίξουμε το γραφείο μας. Επομένως, πολλές από τις αναφορές μας είναι παλαιότεροι Ιάπωνες, Βραζιλιάνοι και Σκανδιναβοί αρχιτέκτονες. Μας αρέσουν οι δημιουργοί της ουσίας, όχι της μόδας και του εντυπωσιασμού.
-Υπάρχουν υλικά και χρώματα που αποφεύγετε και άλλα που αγαπάτε περισσότερο;
Συνήθως δουλεύουμε με οικονομικά και κλασικά υλικά, αρχετυπικά όπως τα λέμε εμείς. Είμαστε κατά του ακριβού και τo εργαλείο μας είναι πάντα η σύνθεση των μερών, όχι καθεαυτά τα μέρη. Αυτή είναι και η στάση ζωής μας.
-Ποιο project σας αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς;
Ο πολυχώρος Six Dogs και το ανθοπωλείο Ακτύπης στην Πάτρα τα οποία είχαν χαμηλό budget, η εγκατάσταση Marble Mural που ολοκληρώθηκε για την αρχιτεκτονική έκθεση Interior Design Show 2010 στο Γκάζι επειδή ήταν εντελώς πειραματικό και αδύνατο να προβλέψεις το τελικό αποτέλεσμα, το διαμέρισμα Nadja γιατί είναι σχεδιασμένο με πολλή φαντασία μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια και τώρα το Petralona House, που είναι σαν πολλά σπίτια ταυτόχρονα.
-Πώς σας ενέπνευσε η κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική για τη διαμόρφωση του ορόφου στο διαμέρισμα Nadja;
Με διάφορους τρόπους καθώς θέλαμε το έργο αυτό να μην είναι σαν ένα τυπικό σπίτι αλλά περισσότερο σαν μια σύνθετη, γλυπτική χωρική εμπειρία, σαν την εμπειρία της Χώρας σε ένα νησί. Έτσι, για παράδειγμα, τίποτα δεν είναι ίδιο με κάτι άλλο. Το σπίτι σού αποκαλύπτεται μόνο όταν περπατάς σε αυτό. Σε συνεργασία με το σώμα και το βλέμμα σου, ανακαλύπτεις συνεχώς λεπτομέρειες χρησιμοποιώντας το χώρο. Δεν υπάρχει μια γεωμετρία ή ιεραρχία που ορίζει το σύνολο. Το αποτέλεσμα είναι πολύ σύνθετο και σε προκαλεί, σε εμπνέει να το ζεις.
-Θα μας πείτε μερικά λόγια για την κεντρική «αρχιτεκτονική μινιατούρα» μέσα στο σπίτι;
Πρόκειται για μια κατασκευή που περιέχει τη σκάλα, τα ντουλάπια για το σαλόνι, το ψυγείο και τα ντουλάπια της κουζίνας, μια βιτρίνα με ράφια, μια γλάστρα, ένα ανασυρόμενο και ένα τρίγωνο παράθυρο, ένα μαύρο γυαλιστερό τοίχο, ένα γραφιστικό ήλιο που ανατέλλει προς τον πάνω όροφο κλπ. Το βλέπουμε σαν ένα μικρό κτίριο. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η κατασκευή συμπυκνώνει όλο το έργο. Είναι ταυτόχρονα κλειστή και ανοιχτή, αποθηκευτικός χώρος και παράθυρο, ορίζει χώρους και ενώνει βλέμματα. Στη δουλειά μας γενικότερα αναιρούνται οι συνήθεις κατηγορίες και κλίμακες (μεγέθη) έργων και οι τρόποι που λογικά δουλεύονται αυτές. Δηλαδή δουλεύουμε έπιπλα σαν να είναι πόλεις και πόλεις σαν να είναι δωμάτια. Αυτό είναι και το θέμα που εκθέτουμε στην Μπιενάλε στο Σικάγο.
-Τι θα δούμε από εσάς στο άμεσο μέλλον;
Ένα σπίτι στα Πετράλωνα, ένα σπίτι στην Κίμωλο, ένα χώρο εκδηλώσεων στην Αθήνα... Ελπίζουμε να κάνουμε και έναν παιδότοπο – έχουμε πολλές ιδέες γι' αυτό, ας επικοινωνήσει κάποιος μαζί μας!
